Ik stroop mijn slaapzak naar beneden en schuif naar het uiteinde van het bed. Mijn hoogslaper heeft geen trappetje, maar de hoogslaper ernaast wel. Ik leun naar voren en pak de reling van de andere hoogslaper vast, plaats een voet op het trappetje en laat mezelf langzaam tussen de twee hoogslapers zakken tot ik de vloer voel onder mijn andere voet. Ik kleed me snel uit en trek de klaargelegde bikini aan. Broek eroverheen, T-shirt, trui, teenslippers aan. Ik check nog een keer of ik mijn tas goed heb ingepakt, gris een sultana uit de kast en sluip het hutje uit.

“Goedemorgen”, fluister ik tegen vijf andere vroege vogels die het ook een goed idee vonden om met 57 onbekenden op singlereis te gaan. Vijf paar slaperige ogen kijken me aan en groeten terug.

We wachten in stilte op de laatste twee mensen en de begeleider. Iedereen doet de zij-sluit met de schouders omhoog getrokken en de handen in de zakken om wat op te warmen. In de verte klinkt het gekletter van de volgeladen aanhangwagen die over de slapende camping dendert. Het witte busje stopt recht voor onze voeten en de Sloveense chauffeur stapt uit.

“Good morning again”, zegt hij lachend terwijl hij zijn skatepetje over zijn halflange blonde krullen trekt.

Drie dagen eerder stonden we hier ook al, maar eenmaal op de bestemming aangekomen waaide het te hard en gingen we weer terug naar de camping.
We groeten lachend terug, zetten onze mondkapjes op en stappen het busje in. De andere drie mensen zijn er inmiddels ook. Na 25 minuten reggaemuziek, komen we aan op onze bestemming: het meer van Velenje.



We kleden ons uit en bibberend pomp ik mijn SUP board op een grasveldje op. Ik steek de parkeerplaats over met het board onder mijn arm en loop over het schelpenpad naar het enorme meer. Vooraan ligt een groen met wit opblaasparcours met een rood-witte dobberende scheidingslijn eromheen. Rondom het meer staan hoge bomen. Het berglandschap van Slovenië ligt daarachter en wordt omsluierd door een lichte mist. Het meer is nog spiegelglad. Ik stap het water in. Het is lekker warm. Langzaam rimpelt het water steeds verder weg.

Ik kruip gespannen op het SUP board en sta langzaam op. De rest van de groep klautert ook op hun boards en langzaam peddelen we langs het opblaasparcours.
“Zien jullie die inham daar rechts? Daar gaan we naartoe!”, roept de begeleider vanaf zijn board. Hij is een jaar of 20, heeft een geitensikje, draagt een roze trui van Daily Paper en een witte pet die hij achterstevoren heeft opgezet. Hij babbelt vrolijk over de geschiedenis van het meer.
“Dit was eigenlijk gewoon een dorp, maar door al het mijnwerken is de grond verzakt en is dit meer ontstaan.” Hij wijst naar de inham. Daar is het wat minder diep en kunnen we dadelijk de boomtoppen nog zien onder het water. Af en toe houdt hij even zijn mond. Mijn peddel glijdt zacht door het water. We varen rustig steeds dichter naar de inham. De damp van het warme water vormt een mysterieuze mistlaag over het meer.



Rechts van ons zwemt een groep van ongeveer twaalf zwanen. Waterdruppels plonsen zachtjes in het water wanneer ik mijn peddel overhevel naar de andere kant. De hoge bomen die rond het meer staan komen dichterbij. Ze leunen dreigend naar voren en laten geen lichtstralen door. Een dikke tak steekt recht omhoog vanuit het water. Ik kijk het meer in naast mijn board. Lichtgrijze takken schuilen onder het donkere water.

“Hier moeten jullie niet in het water vallen, jongens. Anders lig je in een boom!”, roept de begeleider lachend. Steeds meer boomtoppen lichten op onder het water. Een wollig laagje omhult de takken. Plots horen we zacht gezoem dat steeds dichterbij komt. Ik kijk omhoog. Een drone. Het zeikerige gezoem blijft om ons heen hangen. De drone kantelt en vliegt weer terug.


“Was die ons nou aan het filmen?”, vraagt een van mijn medevakantiegangers. “Nou ik mag hopen van niet!”, zegt de begeleider.
“Kom, we peddelen weer terug naar de kant.” We verlaten de boomtoppen en glijden weer het licht in.

ZZZZZ klinkt het.

“Wie hem raakt krijgt tien euro!”, roept de begeleider en hij zwaait met zijn peddel in de lucht. In de verte zien we twee mensen lopen. De begeleider peddelt wild en roept naar de mensen. Iedereen is een beetje geïrriteerd door deze enorme mechanische vlieg die ons serene momentje heeft verstoord. De groep kakelt over wat die drone zou kunnen doen met de beelden. Ik lach een beetje en peddel rustig verder. Na een poosje zie ik een streep helder licht voor me. De zon piept tussen de bergtoppen achter ons door en laat haar licht vallen op het diepe water. Iedereen stopt met peddelen. We zwijgen en kijken naar de opkomende zon. Ik kijk naar het clubje. Waarschijnlijk spreek ik ze na deze vakantie nooit meer. We peddelen terug naar de kant waar de begeleider naar ons toesnelt.

“Nou, hele moment verpest, zijn ze dus een filmpje aan het maken voor de camping om deze activiteit te promoten!”, lacht hij. We lachen mee.

Plots is dat gezoem van zojuist toch niet zo irritant meer. Ik denk alleen nog aan de mist, de boomtoppen en de zon.

Anneleen van de Ree